SHAKESPEARE'DEN

Başlangıçta bebekti;

Bakıcısının kolları arasında miyavlar gibi ağlar ve kusardı.

Sonra sürekli sızlanan bir okul çocuğu oldu;

El çantası, sabahları parıldayan yüzüyle

ve okula gitmeye isteksiz halleriyle.

Daha sonra aşık oldu;

Söylediği hüzün dolu halk şarkılarıyla

bir fırın gibi kızgın yanık ah eder

ve sevgilisinin kaşlarını çatmasına neden olurdu.

Sonra askere gitti.;

Bir tuhaf yeminler etmiş, sakalı zırh gibi uzamış,

Onur kazanma yolunda kıskanç, kavgada eli çabuk,

Hava kabarcıklarına benzeyen ünü arayıp durdu,

Bir savaş topu namlusunun ucunda olsa bile.

Ve sonra yargıç oldu;

Kocaman yuvarlak karnı semizleşmesi için

kısırlaştırılmış horozlarınki gibiydi;

Kaşları çatık, sakalı resmi biçimde kesik.

Sözleri bir yığın bilgece atasözü

ve çağdaş örneklerle doluydu.

Böylece rolünü oynadı.

Altıncı yaş çağı gelip çatınca

Dar paçalı pantolon ve terlikler giyindi,

Burnunun üzerindeki gözlük, gözlerinin altında keseler vardı artık.

Bir zamanlar dünyaya hükmeden o kocaman erkeklik organı küçüldü,

düğme kadar kaldı.

Erkek sesi yeniden çocuklarınki gibi tizleşti, düdük gibi çıktı.

Son sahne;

Bu tuhaf olaylarla dolu tarihçenin de sonu oldu.

Şimdi geriye kalan yalnızca ikinci çocukluk ve unutulmuşluktu.

Dişsiz, gözsüz, ağzının tadı kaçmış ve herşeyden yoksun bu insan için.

SHAKESPEARE

(Nasıl Hoşunuza Giderse'den)